Duinpiepers zijn op de grond levende vogels van warme en droge, ongecultiveerde open gronden. Het voedsel bestaat vooral uit insekten. Van alle piepers zijn het de meest zandkleurige, dus de herkenning is niet zo lastig als van sommige andere piepers. Het zijn trekvogels, die overwinteren in de Sahel (de savanne ten zuiden van de Sahara).

Europese verspreiding

Mediterraan en grassteppegebieden in heel Europa. De grootste aantallen worden gevonden in Spanje.

Biotoop

Duinen, grassteppe, stuifzanden, woestijnen

Voedsel-en broedbiotoop

Het nest is een kommetje van gras of droge plantendelen, gevuld met dierenharen en ander zacht materiaal. Het wordt gemaakt op de grond, meestal in een graspol.

Gedrag

Valt eigenlijk alleen op tijdens de zangvluchten van het mannetje gedurende het begin van het broedseizoen. In vlucht te herkennen aan het huismusachtige roepje.

Trekroute

Via continentaal Europa, over Marokko en de Sahara naar de Sahel

Overwinteringsgebied

De Sahel

Oorzaak afname/toename

De habitat van de duinpieper is bijzonder gevoeldig voor milieuinvloeden als vermesting en verzuring. Door grootschalige aanplant van naaldbossen ten behoeve van de mijnbouwindustrie in de periode 1900-1930 zijn enorme oppervlaktes stuifduinen bebost. De grove dennen waarmee dit gebeurde zaaien zich snel uit en nemen op deze manier winddynamiek weg uit de stuifzandgebieden waarvan de duinpieper in Nederland afhankelijk is. Ook verstoring door recreanten speelt mogelijk een rol.

Aantal en trend

Rond 1900 was de duinpieper een schaarse, maar verspreid voorkomende broedvogel van stuifzanden, heidevelden met open plekken en open duin. Vermoedelijk ging het om enkele honderden broedparen. Door grootscheepse bosaanplant op en grotere menselijke bemoeienis met de 'woeste gronden' nam het aantal duinpiepers af, en verdween de soort uit de duinen en het noordoosten des lands. Rond 1975 waren nog 100-150 paar over, daarna slonk het bestand tot 70-110 begin jaren tachtig en 60-80 paar rond 1990. De belangrijkste gebieden bevinden zich op de Veluwe (met name het Kootwijkerzand) en het Brabants-Limburgse grensgebied.

» Terug naar het overzicht