De slechtvalk is een tot de verbeelding spekende vogelsoort; is 's werelds snelste vogelsoort (over de maximale snelheid van de slechtvalk lopen de meningten uiteen van 200 tot 260 km/uur). Slechtvalken broeden niet zelden dicht bij de mens: in hoogspanningsmasten, wolkenkrabbers en fabrieksschoorstenen. Dit komt doordat deze vogels menselijke bebouwing beschouwen als rotslandschap, met prima plekken om in te broeden. Bovendien is er een vrijwel onuitputtelijke voedselbron aanwezig in de vorm van stadsduiven.

De slechtvalk komt op alle continenten - behalve Antarctica - voor; een echte kosmopoliet.

Duinen, graslanden, heide, hoogveen, kust, stedelijk gebied.

Open gebieden waarin hoge punten aanwezig zijn. Van steile kliffen en gebergten, industriegebieden met hoge schoorstenen tot hoogspanningsmasten in een weidegebied.

Slechtvalken verrassen hun prooi door zich vanaf grote hoogte in duikvlucht op het slachtoffer te storten. Door de klap is het slachtoffer vaak al verdoofd of zelfs dood. De prooi wordt op een plek met een goed uitzicht opgegeten (niet vanwege het landschap, maar om zich snel uit de voeten te kunnen maken). De meeste slechtvalken hebben vaste eetplaatsen, herkenbaar aan een enorme verzameling veren en andere prooiresten.

Slechtvalken trekken in een breed front vanuit de broedgebieden naar gebieden met minder felle winterkou.

Midden- en Zuid-Europa.

In Nederland broeden de laatste jaren enkele paren slechtvalken (8 paar in 2001). Gedurende de jaren 1960 leed de populatie sterk onder de ophoping van gifstoffen in hun lichaam. Persistente giffen als DDT veroorzaakten enorme schade in de vogelwereld. Sinds het verbod op het gebruik van veel van dergelijke giffen herstelt de Fenno-Scandinavische populatie zich weer. Waarschijnlijk is de toename van het aantal vogels dat in Nederland broedt hier ook het resultaat van.